گرافیک هنر ،مقاله ،پژوهش

گسترش روز افزون وسایل ارتباط جمعی و کارکردهای فزاینده‏ آن در دنیای امروز،این وسایل را به عنوان اجزاء اساسی و

 مقوم‏ زندگی بشر امروزی ساخته است.1اگرچه وسایل ارتباطی قدمتی‏ دیرینه دارند،اما سیر تحولات آنها از پیدایش

 مطبوعات و سینما تا پیدایش ارتباطات الکترونیک،به قدری شگرفت و تأثیرگذار بوده است که می‏توان گفت تکنولوژی‏های

 نوین ارتباطی،جامعه‏ را از جوامع پیشین متمایز ساخته و موجب پیدایی‏"عصر ارتباطات‏"گشته است.

انسان دنیای جدید در چنین عصری،صاحب زندگی‏ بصری‏تری شده و فیلم و تلویزیون،به صورت مجذوب‏ترین و قوی‏ترین

 وسایل ارتباط جمعی و تفریحی،موقعیتی خاص‏ یافته‏اند.2این رسانه‏ها که با جان بخشیدن به تصاویر و متحرک‏سازی آنها

 در هنر-صنعت سینما پا به عرصه ارتباطات‏ گذاشتند،با پیدایش تلویزیون و ویدئو،مراحل تکاملی خود را طی می‏کنند.دیگر

 تلویزیون و ویدئو نه تنها به عنوان اعضای‏ هر خانواده محسوب می‏شوند،بلکه در دوره‏های سنی خاص‏ همچون کودکی و

 نوجوانی،همانند سینما جانشین‏هی دلخواه و جذابی برای بسیاری از فعالیت‏ها و برنامه‏ها در اوقات فراغت‏ به‏شمار می‏آیند.

نوجوانان معمولا به همراه خانواده و بیش‏تر با دوستان‏ خویش به سینما می‏روند و فیلم‏هایی را که می‏بینند با شور و هیجان

 برای دیگران تعریف می‏کنند.آنها همچنین ساعت‏ها به‏ تماشای تلویزیون می‏نشینند و با ولع تمام برنامه‏ها و ماجراها را

 دنبال می‏کنند،شبکه‏های متعدد را برانداز می‏نمایند و اگر ارضاء نشدند به ابزار مکملی متوسل می‏شوند تا کاملا در اختیار

 ذوق و سلیقه آنها باشد.

بنابراین،با توجه به سهم فزاینده رسانه‏های تصویری در زندگی انسان معاصر و به ویژه نوجوانان امروزی،که در نهایت به‏

 بسط نفوذ و تأثیر چنین وسایلی بر آنها منجر خواهد شد،انجام‏ پژوهش در این زمینه ضرورت می‏یابد.

باید دید آیا واقعا این اعجاز حرکت تصویراست که آنها را سخت شیفته می‏کند یا این‏که سینما و تلویزیون روحیه‏ کنجکاوی و

 سرک‏کشی آدمی(خاصه نوجوانان)به زندگی‏ها و زوایای خلوت و تاریک دیگران را ارضاء می‏کند؟و یا حتی‏ به قول

 روان‏شناسان،؟آیا نوجوانان دچار بحران هویت،بدین‏ طریق از زوایای تاریک و پرتشویش و اضطراب خود به رسانه‏ها و

 بیش از دیگر انواع،به رسانه‏های تصویری پناه می‏برند و این‏ وسایل آنها را به وجد و نشاط می‏آورد و راه مبارزه در مسیر

 دشوار زندگی را به آنها می‏آموزد؟

به‏هرحال آنچه مسلم است این است که این زمان صرف‏ شده برای دیدن یک فیلم سینمایی و یا تماشای برنامه‏های‏ پر تحرک

 تلویزیونی و ویدئویی باید از محدوده همین 24 ساعت‏ شبانه‏روز تأمین شود و این همان میزان زمانی است که کودکان‏ و

 نوجوانان یک قرن پیش،یعنی قبل از عصر سینما و تلویزیون، نیز داشتند و اوقات خود را صرف بازی،تفریح،گردش در

 اطراف‏ خانه،کار،یادگیری و ارتباط با والدین و همسالان می‏کردند. بنابراین دریافتن این مهم که چرا بچه‏ها(کودکان و

 نوجوانان) به سینما می‏روند؟چرا تلویزیون تماشا می‏کنند؟این رسانه‏ها چه